Met Richard en Andrea neem ik door wat er allemaal kan gebeuren als ze volgende week hun duopresentatie houden voor een grote conferentie. Een rijtje rampen passeren de revue en ik roep telkens ‘dan doe je het toch over’. Als ik merk dat die herhaling begint te irriteren, vertel ik hen een voorval in Kerkrade.

Met een vriendin wandel ik al zes dagen over langeafstandspaden in Limburg als we Kerkrade binnen lopen. We zijn op weg naar een paar zachte hotelbedden en een lekkere maaltijd. Het is warm, we zijn moe. Als we een hoek omslaan zien we opeens onze dierbare ex-collega Theodor op een vol terrasje zitten. We roepen zijn naam en hollen op hem af om hem uitbundig te omhelzen. ‘Hé, dat was leuk’, zucht mijn vriendin en dan stelt ze voor ‘laten we dat nog eens doen’. Theodor kijkt bedenkelijk en werpt een blik op de andere terrasbezoekers, maar wij lopen al terug. We wachten een tijdje voordat we weer helemaal in de plooi, rustig de hoek om komen lopen, Theodor zien en het tafereel herhalen. We genieten er net zo van als de eerste keer.

Als er iets mis gaat op het podium kun je het misschien ook gewoon overdoen.

Richard ziet zich niet op het podium zo openlijk voor een vergissing uit komen. Hij zou er geen aandacht aan willen besteden en in een versneld tempo doorgaan, zodat zo min mogelijk mensen het zullen merken. Hij zal zich schamen voor een misser en hem willen verhullen. Hij laat zien hoe hij dat verhullen zou doen door zijn papieren te laten vallen en ze al doorpratend weer op te rapen. Omdat het er wat knullig uit ziet en Richard zich er ook onhandig en gespannen bij voelt, proberen we het onverholen ‘overdoen’.

Andrea komt struikelend het podium op, gaat er weer af en klimt er bloedserieus nogmaals op. Richard hakkelt zich een weg door een introtekst, stopt, ademt, draait zich 360 graden om, en begint opnieuw. Ook oefenen ze hoe ze met vergissingen om kunnen gaan: drie slides verder klikken in plaats van één, het per abuis overslaan van een belangrijk voorbeeld, het omstoten van een glas water. Alles kan, als je het maar kalm en kordaat doet.

We hebben lol om het spel, maar we concluderen dat je je zo’n duidelijke herstelactie één, hoogstens twee keer kunt veroorloven tijdens een optreden. Zodra het meer wordt gaat het publiek zitten wachten op de volgende misser en dat leidt af.

Dan zegt Andrea dat ze zich eigenlijk zelfs beter voelt op het podium nadat ze zo’n misstap heeft gemaakt en herstelt, dan daarvoor toen alles gewoon op rolletjes liep. Richard herkent dit. Het lijkt erop dat je dan minder hoeft hoog te houden, alsof je vanaf dan meer je feilbare, gewone zelf kunt zijn. Je zou bijna een misstap aan het begin inplannen. Bijna.