Het is vroeg in de ochtend als ik de conferentiezaal betreed. Op een lange ladder staat een technicus de laatste hand te leggen aan het licht boven het podium, een ander is bezig een bord met logo recht te hangen. Dit is mijn favoriete moment op een conferentie: overal wanorde, iedereen weet wat hij moet doen en werkt rustig. De conferentiegangers die straks de ruimte betreden zullen onder de indruk zijn van de prettige sfeer. Dit is vakmanschap.

Ik vind Nadja op een van de vele kisten achter het podium, een spaghetti aan snoeren aan haar voeten. Ze zit gespannen over haar papieren en oefent haar openingsspeech terwijl ze zichzelf telkens onderbreekt en herstelt. Ik schrik: die zit in de gevarenzone!

Nadja weet alles van trends in consumentengedrag in Europa. Maar nu zit haar kennis in de weg. Ze wil een volledig, precies geformuleerd verhaal brengen, inclusief verantwoording. Voor een toonzettende speech bij het openen van een conferentie niet de beste formule.

We hebben aan de selectie van de inhoud gewerkt, gekeken naar wat het publiek interessant zal vinden om te horen. Dit heeft tot deels pijnlijke keuzes geleid voor Nadja, die aan veel inhoud gehecht was.

We zochten naar manieren waarop zij een groot podium kan vullen. Immers, een verhaal houden voor een publiek van meer dan 300 mensen vraagt ook om beeld en bezieling.

Ze zit klein in een donker hoekje haar tekst door te nemen en piept dat de zaal zoveel groter is dan ze zich heeft voorgesteld. Ik vraag haar wat ze nodig heeft en ze zegt ‘Hollen’ en met een dun stemmetje ‘het liefste ver weg’.

Even later is de zaal afgesloten en staan we op het podium, met de schijnwerpers op ons gericht. Alleen de jongens van de techniek zitten stil achterin. Alsof we ons warmlopen voor een hardloopwedstrijd hollen we kalm op de plek. Ze gooit haar jasje in de hoek, we springen de lucht in en rennen in een soort maf tikkertje over het podium. Haar haren raken in de war en ze krijgt zweetplekken onder de armen. Tenslotte gaat ze stevig staan en declameert hijgend de eerste zinnen van haar speech voor de lege stoelen. We lachen en de technici applaudisseren uitbundig.

Hierna kan het niet meer stuk. Ook met haar jasje weer aan en de haren op orde oogt ze wakker, aanwezig en redelijk ontspannen als de mensen de zaal binnen stromen. Ze houdt haar verhaal opgetogen en rustig. Hier en daar lijkt ze verrast over wat ze nog meer ontdekt heeft en ons wil vertellen.

Als een collega haar na afloop vraagt wat de sleutel is van haar succes, zegt ze “Bewegen. Als voorbereiding heb ik over het podium gehold.” Hij kijkt argwanend.

Mochten zelfkritiek en zenuwen toeslaan vlak voor een presentatie, dan kun je jezelf redden door te weten wat je nodig hebt. Dat is jouw vakmanschap. Eigenlijk net als de technici, die precies weten wat ze moeten doen om de zaal in gereedheid te brengen. Klaar voor de show.